Argentyński artysta tworzy przestrzenną choreografię ciał i przedmiotów. Interesuje go relacja z przedmiotami i ich wpływ na nasze życie. Absurdalna fabuła wideo przebiega w scenerii parkingu podziemnego i miejskich nieużytków. Postacie są groteskowymi mieszankami przypominających żywe tkanki elementów i przedmiotów takich jak opony, dętki, opakowania sprzętów AGD. Figura ludzka jest tu rozbita i musi współgrać z nieprzyjazną scenerią betonowych podziemi i terenów przylegających do torów kolejowych. Świadomość skończoności systemu, jakim jest Ziemia w dobie kryzysu klimatycznego i uzależnienie człowieka od przedmiotów, jest tu pokazane bardzo dobitnie.

Diego Bianchi

Diego Bianchi jest argentyńskim artystą wizualnym. Interesuje go upływ czasu prowadzący do przemiany przedmiotów codziennego użytku, relacje między naturą a zachowaniami społecznymi, powstawanie i upadek, katastrofy, wypadki i przypadkowość. Jest absolwentem projektowania graficznego na Uniwersytecie w Buenos Aires (1992), brał udział w seminarium krytycznym prowadzonym przez Pablo Siquierę (2002–2003). Uczestniczył w programie dla artystów wizualnych prowadzonym przez Centro Cultural Ricardo Rojas i Uniwersytet Buenos Aires (2003–2005). W 2006 roku ukończył Skowhegan School of Painting and Sculpture w Maine w Stanach Zjednoczonych. Prowadził warsztaty na całym świecie, m.in. seminaria krytyczne na Universidad Torcuato di Tella Buenos Aires (2013, 2015); warsztaty antyprojektowe na Universität der Künste Berlin w Dreźnie, Niemcy (2016) oraz warsztaty artystyczne w Mandale Fruta Lugano w Buenos Aires (2017). Otrzymał wiele nagród, w tym arteBA-Petrobras Award (2007) oraz Grant of Secretaría de Cultura de la Nación (2006). Jest reprezentowany przez paryską Galerie Jocelyn Wolff.